Onderschat de waarde van het geven van feedback niet
Stel je voor dat je met iemand praat en je ziet een groen overblijfsel van de lunch tussen zijn of haar tanden. Vertel je dat dan? Of hangt dat misschien af van wie ze zijn? Je vertelt het misschien eerder aan je beste vriendin dan aan een collega op het werk en misschien hangt het ook af van je eigen persoonlijkheid.
Velen van ons vermijden het geven van feedback liever. Het kan ongemakkelijk voelen om iemand te vertellen dat ze iets tussen hun tanden of ergens anders hebben. In een recente pilotstudie vertelde minder dan 3% van de mensen een onderzoeker dat hij of zij iets geks op hun gezicht hadden, zoals chocolade of lippenstift.
Feedback is van vitaal belang op het werk
Naast feedback over uitgelopen make-up of iets tussen iemands tanden, is feedback meer in het algemeen van vitaal belang voor leren en groei. Studenten hebben feedback nodig om hun cijfers te verbeteren. Op werkplekken kan feedback van managers de prestaties verbeteren. We geven ook feedback in ons persoonlijke leven – wanneer we onze partner vertellen dat de curry die ze kookten te heet was, of onze kinderen vertellen dat ze beleefder moeten zijn.
Dus waarom vinden we het soms zo lastig om op andere plekken feedback te geven? Misschien schamen we ons, of zijn we bang dat de feedback die we geven de ontvanger kwetst. Dat het zelfs de relatie die we met diegene hebben beschadigt.
We realiseren ons niet hoe waardevol feedback is
De onderzoekers die de pilotstudie (hierboven genoemd) hebben uitgevoerd, bedachten een andere reden dat we vaak geen feedback geven. Namelijk omdat we ons niet realiseren hoe waardevol het is voor degene die de feedback ontvangt.
Deze theorie hebben zij getest in een serie van vijf experimenten met bijna 2.000 participanten. Hun resultaten zijn recent gepubliceerd in the American Psychological Association’s Journal of Personality and Social Psychology.
Experiment 1: giving-wanting gap
In het eerste experiment, vroegen de onderzoekers de participanten om ofwel het ontvangen, ofwel het geven van feedback in te beelden in tien verschillende werkomstandigheden: bijvoorbeeld dat zij of iemand anders voedsel tussen zijn/haar tanden had of dat er spelfouten in een presentatie zaten.
De onderzoekers selecteerden bewust scenario’s waar feedback behulpzaam zou zijn. Dingen die makkelijk op te lossen waren. Ze vroegen participanten op een schaal van 0 tot 10 hoe groot de kans was dat ze die feedback zouden geven, of hoe graag ze de feedback zouden willen ontvangen in het scenario.
Ze vonden een giving-wanting gap: de scores die mensen gaven waren gemiddeld hoger wat betreft het willen ontvangen van feedback in vergelijking met de kans om die feedback te geven aan een ander.
Experiment 2: situaties uit het echte leven
In het tweede experiment werden participanten gevraagd om situaties uit het echte leven te herinneren waarin ze feedback ontvingen of gaven, of de mogelijkheid hadden om feedback te geven maar het niet hadden gedaan. Opnieuw werd de giving-wanting gap aangetoond.
Experiment 3: feedback aan vrienden of partner
Het derde experiment vond plaats in een lab met tweetallen van mensen die elkaar goed kennen (vrienden, huisgenoten en romantische partners). Daar gaven ze elkaar oprechte feedback, zoals “ik zou graag willen dat je er meer bent voor me,” of “ik vind dat je er te lang over doet voordat je klaarstaat.”
Ook al wilde minder dan de helft van de feedbackgevers feedback geven als ze de keuze hebben, wilde 86% van de mensen feedback ontvangen. Wederom bevestigt dat de giving-wanting gap. De feedbackontvangers ervaarden de feedback als zeer waardevol.
Experiment 4: de giving-wanting gap verkleinen
In het vierde experiment wilde de onderzoekers de giving-wanting gap verkleinen. De meest effectieve methode bleek om participanten terug te laten denken aan momenten waarop zij feedback hadden kunnen geven, en zich in te denken dat zij zelf die feedback zouden ontvangen. Zouden ze het dan willen?
Door participanten in de schoenen van de feedbackontvanger te plaatsen, werd de kans significant groter om feedback te geven. Dat suggereert dat onze onwil of aarzeling om feedback te geven veel te maken heeft met het niet op waarde schatten ervan.
Experiment 5: speech-competitie
Het laatste experiment bestond weer uit tweetallen waar echte feedback werd gegeven. Dit keer was de ene aan het oefenen voor een speech voor een competitie en de ander kreeg de opdracht om te luisteren en opmerkingen te maken. Om de feedback belangrijker te maken, werd er een prijs gegeven voor de beste speech.
Op verschillende punten tijdens dit experiment, werden zowel gevers als ontvangers verschillende vragen gesteld over het verlangen naar en de waarde van feedback. Opnieuw vonden de onderzoekers een giving-wanting gap.
Wat betekent dit?
De kracht van deze studie ligt in de consistentie van de bevindingen over verschillende scenario’s. Feedback in de verbeelding, herinneringen van echte feedback en feedback in een labsetting. Het is duidelijk dat mensen over het algemeen feedback willen ontvangen: het is waardevol voor hen en helpt hen zich te verbeteren.
Maar deze studie heeft ook wat beperkingen. Zoals de auteurs erkennen, neemt het onderzoek niet de machtsverhoudingen mee. Zo zal feedback van een senior manager naar een junior collega erg verschillen van feedback tussen vrienden. De studie neemt ook niet mee hoe vaak feedback wordt gegeven. Een vriend die je constant vertelt hoe je dingen kunt verbeteren, zal vrij snel irritant worden.
Natuurlijk is het ook nog zo dat niet alle feedback van iedereen altijd welkom is. Waar feedback over het algemeen gewaardeerd wordt en gewild is in deze studie, was dat niet in elk geval zo. Daarbij gaven participanten echte feedback in een kunstmatige setting.
Als laatste is het belangrijk om voorzichtig met feedback om te gaan. Ga niet impulsief iedereen die je kent vertellen hoe dingen beter kunnen. Constructieve feedback moet specifiek en actiegericht zijn en tijdig gegeven worden. In veel gevallen is het een goed begin om iemand eerst te vragen of ze je feedback willen ontvangen.
Het oorspronkelijke artikel lees je hier.
