Niemand vindt jou aardig

Zoals jullie weten, sta ik vaak voor een groot publiek. En ik zeg dan altijd dat ik vóór alles ben: quota, lang vaderschapsverlof, gratis kinderopvang en nog veel meer. Maar het schiet niet op als we daar als vrouwen op gaan wachten – we wachten al 30, 40 jaar. We moeten zelf aan de bak. En dan geldt: ‘You can’t win the game if you don’t play the game’. Je moet het spel dus meespelen. Dat betekent dat je de (masculiene) spelregels moet kennen, het speelveld en de spelers. Langs de zijlijn staan en roepen dat het allemaal anders moet, helpt niet.

En ja, meespelen voelt soms oncomfortabel, omdat we dat niet gewend zijn. Omdat we vrouwen die meespelen als bitches zien, manwijven, onaardig, onvrouwelijk. Wij vrouwen hebben in ons leven geleerd dat je dat niet moet willen. En dus zitten we in een spagaat. Ik hoor het dagelijks in mijn coachpraktijk: we willen wel meespelen, maar toch vrouwelijk, aardig en onszelf blijven. (Overigens wel grappig: ik zie bij veel 50+ vrouwen dat het ze niet meer zoveel kan schelen wat andere mensen van ze zeggen. Wat een bevrijding! Wat een beetje meer testosteron al wel niet kan doen, haha.)

Maar even terug: een superaardige, lieve, vrouwelijke, bescheiden, altijd op de achtergrond, zeer meegaande, oneindig dienstbare, voor iedereen begripvolle, ik-wil-niemand-kwetsen, zachtaardige, zorgzame, moeilijke-beslissingen-laat-ik-aan-een-ander-over, empatische vrouw zijn EN een invloedrijke positie bekleden gaat niet samen. Dus waar kies je voor? Dat iedereen, ja echt iedereen, je zo’n aardige vrouw vindt?
Nee toch?

(Dit is deel 1. Een vervolg op deze blog komt over 2 weken.)